Visca El Barça - piłkarze Barcelony krok po kroku

   Dzisiaj pod lupę wzięłam dumę hiszpańskiej Katalonii, mianowicie portret piłkarzy FC Barcelona. Dla mnie jest szczególny z kilku powodów. Po pierwsze, to drugi (choć w sumie lepiej byłoby użyć liczby mnogiej) portret narysowany w kolorze. Po drugie, ze względu na mały format (3 osoby na A4) "pole popisu" było znacznie ograniczone a szczegółów sporo. Po trzecie zaś, mimika twarzy jest zupełnie inna niż przy tradycyjnych portretach ludzi ołówkiem (zwykle są to neutralne miny, lekki uśmiech) jakie do tej pory narysowałam.  

     Rysunek został wykonany kredkami Koh-i-noor Polycolor (specjalnie kupiłam zestaw portretowy - 24 sztuki odpowiadające różnym kolorom i odcieniom skóry, od różów, przez odcienie żółtego i brązu). Paleta barw jest spora, jednak ja miałam pewien problem z ich odpowiednim doborem i mieszaniem. Przede wszystkim chodziło mi o to by skóra nie okazała się zbyt różowa, zbyt żółta czy pomarańczowa, a jak wiadomo każdy z panów ma inny jej odcień.  Odcienie kredek jakich użyłam: 350, 9, 31, 33, 64, 65. W związku z małym formatem (twarze z szyją, ale bez włosów mają ok 5-5,5 cm) nie jest możliwe odzwierciedlenie drobnych szczegółów, których na pierwszy rzut oka nie widać, a nawet jeśli, po prostu należy je pominąć. Nie ma sensu w takim przypadku rysować np. rzęs, które przy pełnych portretach fajnie uzupełniają oczy (zwłaszcza piękne, długie kępki u kobiet). Wspominana wcześniej mimika twarzy jest w takich dynamicznych rysunkach bardzo ważna. Zarówno przy omawianym portrecie Messiego, Fabregasa (tak wiem, że już nie gra w FCB) i Neymara, jak i we wcześniejszym (pierwszym w ogóle portrecie kredkami) Leo, spotkałam się w komentarzami, że jego twarz jest creepy (straszna). Cóż, nie da się ukryć, że prawie nie widać oczu, a wokół nich są bardzo ciemne cienie, cera jest nieidealna a otwarte ust wyglądają jakby był szczerbaty.

     Nie trzeba być Sherlockiem Holmsem, żeby zauważyć pewne niedoskonałości. Jednak jak wyobrazić sobie faceta, który 90 minut biega za piłką tam i z powrotem, jego twarz ocieka potem i właśnie strzelił upragnioną bramkę w ostatniej minucie doliczonego czasu? Na pewno nie wygląda oszałamiająco jak model z pierwszych stron gazet wspomagany Photoshopem, za to mamy nerwy, zmęczenie i mega radochę w jednym. Zresztą rysunki były rysowane na podstawie zdjęć z neta, wiec właśnie tak to pi razy drzwi wyglądało. Najwięcej pracy w 100% zajęły koszulki - paski, załamania i napisy. Herb półcentymetrowej wielkości, przy łamaniu się ostro zatemperowanego rysika potrafi wystawiać cierpliwość co 5 minut na próbę. Na początku miało się obyć bez tła jednak wyglądało to zbyt pusto, dlatego zrobiłam x liczbę plamek w różnych kolorach, imitujące kibiców na trybunach. Rozmazałam je za pomocą białej kredki, tak aby wyglądały na drugoplanowe a ich nadmiar nie przytłaczał samych piłkarzy.