Artystyczne podsumowanie 2018

Podsumowania to ważna rzecz, można zwrócić uwagę na wiele istotnych spraw, o których na co dzień zapominamy. Przyszła kolej na odcięcie grubiej kreski, tej artystycznej. Jeśli jesteście ciekawi co się działo w tym roku to zapraszam na krótki przegląd.

***

2018 to zdecydowanie rok górskich klimatów i ilustracji.  Zachłysnęłam się rysowaniem natury, której unikałam przez kilka lat jak ognia. Okazało się, że zupełnie niepotrzebnie. To wina tych wyjazdów w Tatry, których mam nadzieję, że nie da się już zatrzymać. Chciałabym więcej i wyżej! Zaczęło się od niewielkich rysunków do postów typu „follow your art”, które mam zamiar kontynuować i w nowym roku, bo już szukam ciekawych miejscówek.

Ołówek to przede wszystkim klimatyczne kadry z pierwszej połowy roku. Mój najbardziej dopracowany rysunek  to rzeźba Santo Varniego oraz próba sprawdzenia siebie i ponowne narysowanie tej samej pracy sprzed kilku lat – padło na ulubiony kadr z filmu Lost In Translation. Bezsprzecznie jest Progress, który mnie ucieszył. Pojawiło się również ujęcie Zawoalowanej prawdy Corradiniego. 

Poszerzyłam listę przyborów o wymarzone, kultowe Faber-Castell Polychromos, na które chorowałam  długi okres czasu, aż w końcu przestałam żałować pieniędzy. Co najgorsze wykonałam nimi tylko jeden rysunek – panoramę Hali Gąsienicowej. Moja miłość tylko się wzmocniła. Pojawiło się kilka sensowych recenzji na blogu, bo zakupiłam również pełen zestaw kredek Derwent Drawing. Solidna recenzja wymaga dopracowanych rysunków i tak też się stało.

Z ciekawszych rzeczy to na pewno fakt, że mój rysunek jest w kalendarzu Koh-i-noor na 2019 (jestem czerwcem!). Kot z chłopcem wyglądającym przez jakąś szparę trafił w gust jury i świetnie się nadaje na rozpoczęcie wakacji i cudownych przygód. 

Pod koniec roku zapragnęłam czegoś innego, nowego, świeżego! Sięgnęłam po format większy niż A3 i to na bogato, bo 100x70cm nie wszędzie się mieści. Dodatkowo połączyłam to z nowym medium jakimi są suche pastele.

Trochę odeszłam od realistycznych portretów. Powód jest mi nie do końca jasny, być może po prostu mnie zmęczyły. Wycofałam się z wykonywania prac na zamówienie przez niedotrzymywanie płatności czy udawanie sympatii i zainteresowania, tym co robię dla własnych korzyści.  Tak, trafiłam na takich ludzi, którzy podkopali moją wiarę w internetowe znajomości. Mimo to oddałam w dobre ręce kilkanaście prywatnych prac, których odbiór przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Utwierdzam się wtedy w przekonaniu, że warto rysować to co akurat leży mi na wątrobie, a nie dla barteru i sztucznego fejmu. Znacznie bardziej mnie cieszy sprzedana praca, którą wykonałam pod wpływem wewnętrznej potrzeby dla siebie, niż taka którą robię pod czyjeś wymagania.

Jestem znacznie bardziej zadowolona z siebie, niż jeszcze 2 lata temu. Nie wyszukuje na siłę niedoskonałości i błędów, wyszło jak wyszło – po co się nad sobą znęcać?  To niełatwe zadanie, bo zwykle jesteśmy bardzo samokrytyczni, mogłabym powiedzieć nawet, że nie doceniamy siebie. Zawsze znajdzie się ktoś kto robi to lepiej i ciekawiej, ktoś komu po cichu zazdrościmy. Warto to potraktować jako źródło inspiracji i motywację do pracy nad sobą. Jedyne zarzuty jakie mogę skierować w swoją stronę to…. marnotrawstwo czasu, które mogłam wykorzystać na osobisty rozwój.

Co w 2019 roku?

Chciałabym nadal robić to w sposób taki jak dotychczas – na jakość a nie na ilość. Nawet jeśli ma być to okupione dłuższym czasem milczenia. Stoję między wyborami, ukierunkować się w jednym temacie i technice, tak by doprowadzić to do wysokiego poziomu, czy pójść w różnorodność i próbować co raz to nowych mediów, z różnym skutkiem. Celem w przyszłym roku będą na 100% architektoniczne szkice i akwarele.